نکنید اقا جان، نکنید

«وی نید تو تاک» اصولن جمله‌ای‌ست تهدیدی! یعنی هیشکی برای قربون صدقه رفتن قبلش اعلام نمی‌کنه
 که باید با هم صحبت کنیم. حالا این به خودیِ خود ایرادی نداره.
اما آخه چرا کله‌ی صبح برمی‌دارین زنگ می‌زنین که شب که اومدی باید با هم حرف بزنیم. یا چرا ورمی‌دارین میل می‌زنین که هفته‌ی آینده باید
راجع به یه موضوع مهمی باهات صحبت کنم.
 یا چرا از وسط کاغذماغذا یه‌هو سرتونو میارین بالا که کارم تموم شد حرف دارم باهات.

خوب چه کاریه آخه! اگه قراره حرفه زده بشه، بذارین همون شب که اومدم خونه، همون هفته‌ی آینده که همو دیدیم، همون کارِت که تموم شد شروع کنین حرف‌تونو زدن. دیگه
آنونس و تیزر دادن قبلش مال چیه آخه. که منِ بنده‌ی خدا از همون کله‌ی صبح تا شب شه، از همون هفته‌ی قبل تا هفته‌ی بعد شه، از همون یه ساعت پیش تا کارِت تموم شه هی هزار جور فکر و خیال کنم که قراره الان چه موضوعی مطرح شه یا باز مگه من چی‌کار کرده‌م کره‌بز یا اوه‌اوه خدا به داد برسه یا بلاه‌بلاه!

می‌خوام بگم بعضی موجودات اصن طراحی شده‌ن برای ایجاد بحران‌های الکی، برای به‌هم‌ریختن آرامش در زندگانی، برای از کاه کوه ساختن، برای کلن همه‌چیو سخت و پیچیده کردن. چه کاریه آخه؟ نکنید جانِ من، نکنید